Σαν σήμερα ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας κατέβασαν τη σημαία των ναζί από την Ακρόπολη.

Μια επέτειος πιο επίκαιρη από ποτέ για την Ελλάδα, καθώς σαν σήμερα πριν 74 χρόνια οι φοιτητές τότε Μανώλης Γλέζος και Απόστολος Σάντας, με μία παράτολμη ενέργειά τους, κατεβάζουν από την Ακρόπολη τη γερμανική σημαία στις 30 Μαΐου 1941.

Ξημερώματα της 30ης Μαΐου 1941 και δύο 19χρονοι νέοι σκαρφαλώνουν στον Ιερό Βράχο και κατευθύνονται προς τον Παρθενώνα με στόχο να κατεβάσουν τη γερμανική σημαία του Γ' Ράιχ.

Είχε συμπληρωθεί ένας μήνας από την παράδοση της Αθήνας στους Γερμανούς, που ολοκλήρωναν τις επιχειρήσεις τους στην Ελλάδα με την κατάληψη της Κρήτης.

Ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας συλλαμβάνουν το παράτολμο σχέδιο ένα ανοιξιάτικο σούρουπο, όταν από το Ζάππειο αντίκρισαν  την Ακρόπολη. Αποφασίζουν να το υλοποιήσουν, φροντίζοντας μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, αφού τυχόν αποτυχία σήμαινε θάνατο.

Οι δύο φοιτητές πηγαίνουν στην Εθνική Βιβλιοθήκη και διαβάζουν ό,τι σχετικό υπάρχει με τον Ιερό Βράχο: τις σπηλιές, τις τρύπες και κάθε λογής χάρτες της Ακρόπολης.  Γρήγορα, αντιλαμβάνονται ότι η μόνη διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήσουν για να μην γίνουν αντιληπτοί από τους Γερμανούς φρουρούς ήταν μέσω του Πανδρόσειου Άντρου.

Το πρωί της 30ης Μαΐου 1941, ο Γλέζος και ο Σάντας πληροφορήθηκαν από το ραδιόφωνο ότι η Κρήτη είχε πέσει. Οι Γερμανοί με προκηρύξεις κόμπαζαν για το κατόρθωμά τους. Ήταν η κατάλληλη στιγμή να δώσουν ένα αποφασιστικό χτύπημα στο γόητρο του κατακτητή. Θα δρούσαν το ίδιο βράδυ. Μόνα τους όπλα ένα φανάρι και ένα μαχαίρι.

Ώρα 9:30 το βράδυ. Η μικρή φρουρά της Ακρόπολης βρίσκεται στα Προπύλαια. Ο Γλέζος και ο Σάντας πηδούν τα σύρματα, σέρνονται ως τη σπηλιά του Πανδρόσειου Άντρου και χρησιμοποιούν τις σκαλωσιές των αρχαιολόγων προκειμένου να ανεβούν.

Προχωρούν προς τον ιστό της σημαίας και για καλή τους τύχη εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχει κανένας φρουρός που θα μπορούσε να τους ανακαλύψει. Με γρήγορες κινήσεις κατεβάζουν το σύμβολο του Γ' Ράιχ το οποίο μάλιστα ήταν τεραστίων διαστάσεων.

Διπλώνουν τη σημαία και ακολουθούν την ίδια διαδρομή προκειμένου να κατέβουν καταφέρνοντας να μη γίνουν αντιληπτοί για ακόμη μια φορά.

Νωρίς το πρωί της επομένης η γερμανική φρουρά μένει εμβρόντητη μπροστά στο θέαμα του κενού ιστού. Οι γερμανικές αρχές διατάζουν ανακρίσεις, εκτελούν τους άνδρες της φρουράς και απαλλάσσουν τους Έλληνες διοικητές των αστυνομικών τμημάτων της περιοχής από τα καθήκοντά τους.

Η σβάστικα θα αντικατασταθεί μόλις στις 11 το πρωί, ωστόσο αυτές οι ώρες που ο ιστός παρέμεινες κενός αποτέλεσαν το πιο ισχυρό τονωτικό για το ηθικό των Ελλήνων. Στην ουσία η υποστολή του ναζιστικού συμβόλου αποτέλεσε την πρώτη αντιστασιακή πράξη στην κατεχόμενη Αθήνα και αποτέλεσε την απαρχή της οργάνωσης του αντιστασιακού κινήματος.

Το περιστατικό έγινε γνωστό μέσα από δύο ταυτόχρονες δηλώσεις του Μανώλη Γλέζου στον "Ριζοσπάστη"  και του Λάκη Σάντα στην "Ελευθερία" στις 5 Μαρτίου του 1945.

Εξιστορώντας το εγχείρημα υποστολής της χιτλερικής σημαίας από τον βράχο της Ακρόπολης στον Ηλία Πετρόπουλο, ο Λάκης Σάντας είχε πει: "Κι έξαφνα ένα δειλινό που ήμαστε στο Ζάππειο και ο ήλιος έγερνε λούζοντας τον ορίζοντα με εκείνα τα χρώματα που μόνο ο αττικός ουρανός έχει, τα μάτια μας γύρισαν στον βράχο της Ακροπόλεως. Μέσα στο υπέροχο φόντο της δύσης σταθήκαμε και κοιτούσαμε. Και τότε... το βλέμμα μας έπεσε πάνω στη σημαία τους που υπερήφανα κυμάτιζε ψηλά-ψηλά και η βαριά σκιά της πλάκωνε καταθλιπτικά όλη την Αθήνα, όλη την αττική γη. Να τι πρέπει να τους κάνομε! Ήρθε η σκέψη σαν σπίθα. Να τους την πάρουμε. Να την γκρεμίσουμε και να την ξεσχίσουμε και να πλύνουμε έτσι τη βρωμιά από τον Ιερό Βράχο. Την είχαν στήσει αυτήν την ίδια την πολεμική τους σημαία οι Ναζί θριαμβευτικά ως τότε στη Βαρσοβία, στη Βιέννη, στην Αμβέρσα, στη Νορβηγία, στο Παρίσι και στο Βελιγράδι και απειλούσαν να τη στήσουν σε όλο τον κόσμο τότε. Μα εδώ είναι Ελλάδα. Είναι η μικρή χώρα που απ' αυτή ξεπετάχτηκε η φλόγα του Πολιτισμού. Είναι η χώρα που δίνει το παράδειγμα πάντα στις κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας".

ΠΗΓΗ : http://news247.gr/

Ζ.ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ: “Ήρωας μπορεί να είναι κάποιος, όταν βρεθεί κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες”

ΑΝΙΜΑ ΘΕΑΤΡΟ-"ΕΞΟΔΟΣ": Ο ρόλος των γυναικών στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες

Συντάκτης:
Χρυσούλα Ανδρέου

“ΕΞΟΔΟΣ”. Μια εξαιρετική παράσταση, από την θεατρική ομάδα “ANIMA”, ένα χορόδραμα που πραγματεύεται την προσφορά της γυναίκας στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες. Ξεκινώντας από την επανάσταση του 1821, η μία ηρωίδα διαδέχεται την άλλη φτάνοντας μέχρι τον τραγικό εμφύλιο.

Οι ηθοποιοί (Νικολίνα Καραθύμιου, Κατερίνα Μπιλάλη, Λυγερή Ταμπακοπούλου, Γιώτα Τσιότσκα και Στέλλα Γρίβα) αποδίδοντας πειστικότατα τους ρόλους τους,κατάφεραν να ταξιδέψουν τους θεατές στο χρόνο κάνοντας τους αυτόπτες μάρτυρες στην αυτοθυσία της Μόσχως Τζαβέλλα, της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας, της Ηλέκτρας Αποστόλου και της Λέλας Καραγιάννη.

Δεν έλειψε και η συνεχής αναφορά στις θυσίες χιλιάδων ανώνυμων γυναικών, που αγωνίστηκαν για την πατρίδα τους βάζοντας την ελευθερία πάνω κι από τα ίδια τους τα παιδιά.

Απόλυτα επιτυχής η θεατρική μεταφορά των ιστορικών ντοκουμέντων από την σκηνοθέτιδα Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη, η οποία δίνει έμφαση στην μεγάλη απόσταση που έχουν οι εορτασμοί των Εθνικών μας επετείων από την πραγματική τους ιστορική διάσταση. Η παράσταση κλείνει με την εμφάνιση της 89χρονης Επονίτισσας Ζωής Πετροπούλου.

Αφηγείται τη δική της ιστορία, τη δική της αυτοθυσία για την απελευθέρωση της πατρίδας της, τον αέναο αγώνα της για ελευθερία,περιστοιχισμένη από τις νεαρές ηθοποιούς οι οποίες καθισμένες γύρω της την ακούν “αποσβολωμένες”.

Η φωνή της σπάει όταν μιλάει για την Μακρόνησο,η ανάσα της “κονταίνει” όταν περιγράφει τα βασανιστήρια των συγκρατούμενών της γυναικών. Κομπιάζει όταν αναφέρεται στον αποχωρισμό των παιδιών από τις φυλακισμένες μανάδες τους γιατί δεν ήταν “άξιες Ελληνίδες να τ΄αναθρέψουν” σύμφωνα με τους βασανιστές. “Ελάχιστες γυναίκες λύγισαν”, λέει χαρακτηριστικά και συνεχίζει: “Εμείς αντέξαμε γιατί ήμασταν Επονίτισσες, είχαμε πολεμήσει τους Γερμανούς”.

Η συγκίνηση που προκαλεί στο κοινό η εξιστόρηση των γεγονότων από την ίδια την κ. Πετροπούλου διαδέχεται τον θαυμασμό αλλά και την ευγνωμοσύνη για την αυτοθυσία της.

Στο τέλος της παράστασης η μεγάλη αγωνίστρια μίλησε στο news.makedonias.gr λέγοντας πως: “Ο αγώνας δεν σταματάει ποτέ. Το θάρρος ν΄αντέξει η κάθε αγωνίστρια τις κακουχίες το βρίσκει μέσα της. Όταν έχει νιάτα και στόχο δεν έχει ανάγκη τίποτε άλλο. Ξανανιώνει μέσα από τον αγώνα και συνεχίζει στον επόμενο”.
Η θεατρική παράσταση “ΕΞΟΔΟΣ”, ξυπνάει φαντάσματα του παρελθόντος, φέρνει στη σκηνή την ίδια τη ζωή και όπως οι ηρωίδες στο έργο διαδέχονται η μία την άλλη, έρχεται η σειρά των θεατριών που παίρνουν τη σκυτάλη και από αμέτοχο κοινό γίνονται οι αγωνίστριες του μέλλοντος.

Η θεατρική ομάδα “ΑΝΙΜΑ” θα βρίσκεται στην ΠΑΤΡΑ
Θέατρο Λιθογραφείο 28, 29 Απριλίου (2610328394)

Τρίτη 28/4 ώρα 21:30μμ,
Τετάρτη 29/4 ώρα 21:30μμ,

ΠΗΓΗ: http://news.makedonias.gr/119700/z-petropoulou-iroas-bori-na-ine-kapios-otan-vrethi-kato-apo-sigkekrimenes-sinthikes/

Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΘΥΜΑΤΑΙ.....

Ο Μίκης Θεοδωράκης αποτίει φόρο τιμής σε όλους εκείνους τους νέους που βασανίστηκαν και που κανείς ποτέ δεν έμαθε ποιοι ήταν, και θεωρεί ιστορική αχαριστία το ότι σήμερα δεν τους θυμάται κανείς."Σκέφτομαι ότι αυτές οι μέρες οι τόσο κρίσιμες αποσιωπήθηκαν συστηματικά και από τα κόμματα και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αυτό αποτελεί μία ύβρη θα έλεγα, προς αυτούς τους γενναίους των γενναίων, τους ανώνυμους. Διότι ένα έχω να σας πω, ότι μόνο όσο καιρό ήμουν στην ασφάλεια. επί δύο μήνες κάθε βράδυ βασάνιζαν τέσσερα και πέντε παιδιά. Λοιπόν άμα τα αθροίσετε αυτά θα δείτε ότι πέρασαν εκατοντάδες παιδιά για να μη περάσω μετά στην ΕΑΤ-ΕΣΑ κλπ τα οποία έγιναν πιο γνωστά. Δεν ξέρω ποια παιδιά ήταν αυτά, ποιους βασάνιζαν. Κάποιες δυνάμεις δεν ήθελαν να μαθευτεί αυτή η αλήθεια της αντίστασης και έτσι σε εσάς τους νεότερους υπάρχει ένα κενό μνήμης. Ξέρετε τα κενά μνήμης είναι όπως είναι τα κενά του αέρος, το αεροπλάνο μπορεί να γκρεμιστεί. Ξέρετε τι ήταν όλες αυτές οι ομάδες όπου αγόρια-κορίτσια αγωνίζονταν μέρα νύχτα, διέφευγαν από την ασφάλεια ή πιάνονταν, που βασανίζονταν επί τόπου, που πηγαίνανε μετά στα υπόγεια της ασφάλειας, τους βγάζανε τα νύχια τους... και αυτοί μόνο και μόνο με μία σκέψη: να ξανάρθει δημοκρατία. Και έχουμε δημοκρατία σήμερα. Κανείς δεν τους σκέφτεται αυτούς. Είναι μια αχαριστία ιστορική που την πληρώνουμε σήμερα νομίζω πολύ άσχημα" λέει.Εκείνη την εποχή η δικτατορία ήταν αναμενόμενη." Ολοι περιμέναμε ότι κάτι θα έρθει όμως τον τελευταίο καιρό οι δικτάτορες παίζανε με τα νεύρα μας. Κάθε βδομάδα σταμάταγαν τα τηλέφωνα, νομίζαμε ότι γίνεται δικτατορία. Και όταν πια σταμάτησαν μια μέρα τα τηλέφωνα δεν το πίστεψε κανένας. Αλλά ήταν δικτατορία" διηγείται ο Μίκης Θεοδωράκης.
Ηταν μεταξύ 2 και 3 μετά τα μεσάνυχτα της 21ης Απριλίου του 1967 όταν χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι του Θεοδωράκη. Η Μαρία Μποσταντζόγλου, η γυναίκα του αείμνηστου Μπόστ, ήταν αυτή που πρώτη τον ειδοποίησε για το πραξικόπημα." Της είχε τηλεφωνήσει ο Ρένος ο Αποστολίδης λέγοντας ότι βλέπει κίνηση τανκς στο Σύνταγμα και φοβάται για τη ζωή μου. Ετσι αφού έκανα τα απαραίτητα τηλέφωνα και είδα ότι ήταν όλα κομμένα, χαιρέτησα τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου και κατά τις τεσσερισήμισι με πέντε βγήκα μες τη νύχτα. Πράγματι βάδισα προς το σπίτι του πατέρα μου που καθόταν στη στροφή της Νέας Σμύρνης. Βρήκα τον πατέρα μου με τον αδελφό μου. Τους είπα ότι έγινε δικτατορία.Δεν με πίστευαν. Εκείνη την ώρα άρχισαν να περνάνε τανκς από τη λεωφόρο. Το πίστεψαν. Κρύφτηκα πρώτα σε ένα σπίτι, μετά σε άλλο σπίτι εκεί κοντά και εν τέλει κάποιος αποφάσισε μέχρι και να με φιλοξενήσει στου Φιλοπάππου" συνεχίζει.Δυό μόλις μέρες μετά το πραξικόπημα ο Μίκης θεωρεί χρέος του να απευθύνει ένα προσκλητήριο αντίστασης σκεπτόμενος ότι πρέπει να υπάρξει μία φωνή μέσα στον μεγάλο πανικό. Μια φωνή, όπως ο ίδιος λέει, που να σταθεί όρθια και να καταδικάσει τη δικτατορία, να απειλήσει τους δικτάτορες με θάνατο και να καλέσει τους Ελληνες να ενωθούν για να μπορέσουν να οργανωθούν ώστε να απομονώσουν και να διώξουν τη χούντα. Ετσι στις 23 Απριλίου γράφει ένα κείμενο, το οποίο οι άνθρωποι που τον φιλοξενούσαν το βγάζουν σε πολλά αντίγραφα και το αφήνουν κάτω από τις πόρτες τον σπιτιών μαζί με το μήνυμα" Οταν πάρεις το κείμενο αυτό κάνε δέκα αντίγραφα και δώσε και σε δέκα άλλα σπίτια". Με τη μέθοδο αυτή το ίδιο κιόλας βράδυ το μήνυμα του Θεοδωράκη πήγε σε χιλιάδες σπίτια.
"Μετά κάναμε μικρές κασέτες με τη φωνή μου τις οποίες επίσης μοιράζαμε. Το πρόβλημα ήταν πως θα πάνε στο εξωτερικό. Περνούσε από την Αθήνα ένα ελληνομαθής καθηγητής του πανεπιστημίου της Ζυρίχης ο οποίος είχε έρθει για συνέδριο. Αυτός πήρε μαζί του τις κασέτες και τις έδωσε στον ξένο τύπο. Ετσι στις 25 Απριλίου όλες οι μεγάλες εφημερίδες του κόσμου, ( οι Τάιμς, η Ουμανιτέ, η Μόντ, η Ουνιτά) είχαν σε πρώτη σελίδα το μήνυμα που είχα γράψει στην κασέτα. Και από κει και πέρα μπήκαμε σε μια άλλη πορεία διότι δεν το περίμενε αυτό η χούντα" συνεχίζει την αφήγησή του.Τα ξένα ραδιόφωνα άρχισαν να μεταδίδουν του μήνυμα του Θεοδωράκη και έτσι όσοι δεν πιάστηκαν προσπαθούσαν να έρθουν σε επαφή μαζί του. Ενας από αυτούς ήταν και ο δημοσιογράφος Γιώργος Βότσης." Τελικά ήρθαν σε επαφή με μένα και αποφασίσανε τη Μεγάλη Παρασκευή, πρέπει να ήταν τέλη Απριλίου, να δώσουμε όλοι μαζί ένα ραντεβού σε ένα παράνομο σπίτι στην Κυψέλη για να δούμε τι θα κάνουμε. Ηρθαν ο Μανωλάκος, ο νυν πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, ο συγγραφέας Χρόνης Μίσσιος, ήρθε ο Γιώργος ο Βότσης και άλλοι και έτσι με εισήγηση δική μου δημιουργήσαμε το "Πατριωτικό Μέτωπο" εναντίον της χούντας" προσθέτει ο Μίκης. Το "Πατριωτικό Μέτωπο" έβγαλε αρχικά ένα παράνομο δελτίο και ύστερα προχώρησε στη δημιουργία μικρών ευέλικτων ομάδων οι οποίες θα προχωρούσαν σε τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον στόχων της χούντας και για να την εκφοβίζουν αλλά και για να δώσουν θάρρος στο λαό. Ο Μίκης συνεχίζει την αφήγησή του: "Ετσι ρίξαμε και την πρώτη βόμβα στο Σύνταγμα χωρίς να έχουμε θύματα. Βέβαια αυτά ήταν συμβολικά και είχαν στόχο μόνο τη χούντα και να αναπτερώσουν το ηθικό του λαού. Φτάσαμε ακόμη να κάνουμε μεγάλη συγκέντρωση στην οδό Ερμού, τη λεγόμενη "πεταχτή". Είχαμε διαλέξει όλες τις μορφές πάλης".
Το κίνημα φούντωνε ώσπου η χούντα κατάφερε να σπάσει κάποιο κρίκο της οργάνωσης να βασανίσει ορισμένους και να ανακαλύψει η Ασφάλεια και η ΚΥΠ το κρησφύγετο του Θεοδωράκη στο Χαϊδάρι. "Ηταν 16 Αυγούστου του 1967 όταν εισέβαλαν οι ασφαλίτες στο σπίτι. Η ΚΥΠ με έψαχνε στον πλαϊνό δρόμο στην Ιερά Οδό και ευτυχώς που δε με βρήκε διότι, όπως είχα μάθει, είχε εντολή να με σκοτώσει επί τόπου. Η Ασφάλεια όμως διατείνετο ότι αν με σκοτώσουν θα με κάνουν σύμβολο και θεώρησε καλύτερο να με συλλάβουν και να με φθείρουν". Ετσι ο Μίκης Θεοδωράκης μεταφέρθηκε στην Ασφάλεια όπου κρατήθηκε σε απόλυτη απομόνωση. Οταν έγινε η δίκη του Πατριωτικού Μετώπου αρνήθηκαν να τον προσαγάγουν γιατί ήξεραν τι θα έλεγε, πράγμα που θεωρούσαν επικίνδυνο καθώς υπήρχε ενδιαφέρον από τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία.

"Γι αυτό έκανα απεργία πείνας και ημιθανή με μετέφεραν στο νοσοκομείο του Αγίου Παύλου όπου ήρθε και ο Πατακός και όλοι οι άλλοι για να με περισώσουν. Και αφού σώθηκα πήγα στις φυλακές Αβέρωφ έως ότου τον Μάρτιο του 1968 πήρα αμνηστία. Στις 16 Αυγούστου του ' 68 με ξανάπιασαν και με πήγαν στη Ζατουνα. Από κει και πέρα είναι μεγάλο το μαρτυρολόγιο" καταλήγει ο Μίκης Θεοδωράκης.

πηγή:http://www.hri.org/MPA/gr/other/21_04/theodorakis.html