Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2017

ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ, ΟΙ ΔΕΞΙΟΙ,ΟΙ ΚΕΝΤΡΩΟΙ...ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ

Της Αναστασίας Βούλγαρη

Όλοι εμείς. Διχασμένοι, διαιρεμένοι, χωρισμένοι σε στρατόπεδα με τείχη πανύψηλα για να μην βλέπουμε ο ένας τον άλλο.
Όλοι εμείς. Λεηλατημένοι από ένα απάνθρωπο σύστημα, που καταπίνει κοινωνίες ολόκληρες, αλλοτριώνει συνειδήσεις, υποτάσσει, απειλεί, εκφοβίζει, υποδουλώνει.
Όλοι εμείς. Ζούμε σε μία κοινωνία χωρίς ελευθερία κι όμως παραμένουμε διχασμένοι. Κλεισμένοι πίσω από τείχη-ιδεολογικά φέουδα, νομίζοντας ότι ο εχθρός είναι
ο διπλανός μας.
«Ο Συριζαίος», «ο Κουκουές», «ο Νεοδημοκράτης», «ο Αριστεριστής», «ο Αναρχικός», έτσι αποκαλούμε τον διπλανό μας και μάλιστα με απέχθεια τις περισσότερες φορές. Τι κι αν είναι άνεργος, φοιτητής που πεινάει, αγρότης που χάνει τη γη του, συνταξιούχος που δεν μπορεί να πληρώσει ούτε τη συμμετοχή του στα φάρμακα, επιστήμονας που ζει στο όριο της φτώχιας. Γι εμάς δεν είναι ο συνάνθρωπός μας, ο γείτονας, ο συνάδελφος. Είναι μόνο η ιδεολογική του ταυτότητα. Καμία συμπόνια για τον ιδεολογικό αντίπαλο.  
Απέναντί μας όλοι εκείνοι. Οι ολιγάρχες, οι εξωνημένοι πολιτικοί, οι αργυρώνητοι διανοούμενοι και δημοσιογράφοι. Ενωμένοι εναντίον μας. Μαζί τους οι ξένοι που ορέγονται τον πλούτο της χώρας μας. Στο βάθος του κάδρου, σε υπόγεια επικοινωνία με τους ολιγάρχες, οι νεοναζιστές για να τρομοκρατούν τον κόσμο.
Εμείς, διαιρεμένοι καθώς είμαστε, δεν έχουμε να αντιτάξουμε τίποτα απέναντι στο μίσος τους. Αντί να τους πολεμάμε όλοι μαζί, μισιόμαστε μεταξύ μας.
Ο εθνικός διχασμός του Εμφυλίου γέννησε πολλούς διχασμούς. Έτσι φτάσαμε να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε ούτε για να σώσουμε την παιδική χαρά της γειτονιάς μας.
Ο ολιγάρχης άρπαξε την παιδική χαρά και την έκανε εμπορικό κέντρο. Ύστερα άρπαξε τις ακτές και ύψωσε γιγάντια ξενοδοχεία. Ύστερα έκαψε τα δάση κι έχτισε επαύλεις, λεηλάτησε τα βουνά μας, μόλυνε τις θάλασσές μας με πετρέλαιο. Φύσει και θέσει αδηφάγος κατέστρεψε τη βιομηχανία, τη βιοτεχνία και την αγροτική οικονομία.Προηγουμένως είχε φροντίσει να εξαγοράσει τη συνενοχή του πολιτικού συστήματος.
Εμείς παραμείναμε διχασμένοι κι όταν ο ολιγάρχης διαπίστωσε ότι το χοντρό χρήμα βρίσκεται στα χρηματιστήρια, υποδούλωσε μαζί με το πολιτικό σύστημα τη χώρα στην Τρόικα.
Εμείς οι υπόδουλοι παραμένουμε διχασμένοι. «Ο Συριζαίος», «ο Κουκουές», «ο Νεοδημοκράτης», «ο Αριστεριστής», «ο Αναρχικός» κ.ο.κ. Γιατί; Ποιο είναι το κέρδος μας; Αφού όλοι μαζί υποφέρουμε, γιατί δεν αγωνιζόμαστε όλοι μαζί να σπάσουμε τα δεσμά της δουλείας; 
Να απαλλαγούμε από το χρέος που μας φόρτωσαν παράνομα και είναι παράνομο. Να κινηθεί η οικονομία, να δουλέψουμε, να ανασάνουμε. Ύστερα βλέπουμε τι θα κάνουμε. Αν θα μείνουμε στην ΕΕ, αν θα φύγουμε, τι είδους πολιτικό και οικονομικό σύστημα θα έχουμε κ.λ.π.
Οι εχθροί μας εκπροσωπούν την καταστροφή, την απανθρωπιά, την υποκουλτούρα, την ασχήμια. Εμείς πρέπει να εκπροσωπήσουμε τη ζωή, τη δημιουργία, την ανθρωπιά, την τέχνη, την ομορφιά. Απέναντι στο ενωμένο στρατόπεδο του εχθρού να αντιτάξουμε το δικό μας ενωμένο στρατόπεδο. Το στρατόπεδο του λαού, των απλών ανθρώπων που βασανίζονται καθημερινά για ένα κομμάτι ψωμί. Τι σημασία έχει τι ψηφίζει ο διπλανός μας όταν πεινάει; Τι σημασία έχει τι ψηφίζει η μάνα που αποχαιρετά το παιδί της που φεύγει για την ξενιτειά;
Οι ξένοι μας λένε τεμπέληδες. Εμείς όμως θέλουμε να δουλέψουμε, αλλά εκείνοι κλείνουν τις επιχειρήσεις. Δεν μας αφήνουν να δουλέψουμε!
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να ενωθούμε; Αφού όλους μαζί μάς σκοτώνουν καθημερινά λίγο λίγο.
Ποιος είπε ότι δεν έχουμε πόλεμο; Δέκα χιλιάδες αυτοκτονίες δεν είναι πόλεμος; Γιατί δεν είναι πόλεμος; Επειδή δεν κάνουν θόρυβο;
Ξέρετε τι είναι δέκα χιλιάδες αυτοκτονίες; Μια πόλη νεκρή. Δέκα χιλιάδες, είκοσι χιλιάδες παιδάκια ορφανά. Δέκα χιλιάδες γυναίκες χήρες και δέκα χιλιάδες μανάδες που κλαίνε τα παιδιά τους. Σφαγή.  
Η συνείδησή μας δεν το δέχεται ούτε η καρδιά μας το βαστάει. 
Εμένα δεν με νοιάζει ο χαρακτήρας του άλλου ούτε τι ψηφίζει. Με νοιάζει τι μπορεί να προσφέρει σ’ έναν καθολικό αγώνα. Δεν με ενδιαφέρει το πολιτικό του παρελθόν ή η ιδεολογική του ταυτότητα. Με ενδιαφέρει να είμαστε σύμμαχοι στον κοινό αγώνα.
Τον αγώνα της απελευθέρωσης.     
Αναστασία Βούλγαρη
23.2.2017

ΠΗΓΗ: http://anastasiavoulgari.gr

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2017

Σχετικά με την πρόταση του Μίκη Θεοδωράκη «για την έξοδο από την κρίση»


Της Αναστασίας Βούλγαρη 

Διαβάζω ότι κάποιοι εγκαλούν τον Μίκη ότι εγκαταλείπει τις ιδέες της Σπίθας. Πήραν φωτιά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και το μπλογκ, μετά την ανάρτηση της πρότασης του Μίκη, γι αυτό υποχρεωνόμαστε να αναλύσουμε την πρότασή του,  αν και αυτά που συμπεριλαμβάνει η πρόταση έχουν αναλυθεί πολλές φορές από τον ίδιο τον Μίκη. Πάμε λοιπόν από την αρχή.  
Είναι γνωστό, ότι τις πρώτες αποκαλύψεις για τους παράνομους όρους δανεισμού έκανε ο Γιώργος Κασιμάτης, τον Ιούνιο του 2010. Τις αποκαλύψεις αυτές επανέλαβε ο Γ. Κασιμάτης την 1η  Δεκέμβριου 2010, την ημέρα της ίδρυσης της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών από τον  Μίκη Θεοδωράκη. 
Οι δύο άνδρες ξεκίνησαν τον αγώνα ενάντια στην πρώτη δανειακή σύμβαση. 
Σχετικά με τα σημεία α, β και γ του υποκεφαλαίου «Πρόταση» στο κείμενο  του Μίκη:

Τον Μάιο του 2010 ο Παπανδρέου και ο Παπακωνσταντίνου, παράνομα και αντισυνταγματικά, υπογράφουν την πρώτη δανειακή σύμβαση. Γίνεται συνταγματικό πραξικόπημα μιας και η δανειακή σύμβαση δεν έχει εγκριθεί από τα τρία πέμπτα της Βουλής. Οι επόμενες δανειακές συμβάσεις στην ουσία συμπληρώνουν την πρώτη. 
Με την πρώτη δανειακή σύμβαση: 

α) Η Ελλάδα εκχωρεί την εθνική της κυριαρχία στους δανειστές. 

β) Οι δανειστές δεσμεύουν το σύνολο της δημόσιας περιουσίας, κινητής και ακίνητης. 

γ) Δεσμεύεται ο υπόγειος, επίγειος και υποθαλάσσιος πλούτος της χώρας. 

δ) Δεσμεύεται και παραχωρείται η εθνική οικονομία. Παραχώρηση και δέσμευση της εθνικής οικονομίας σημαίνει παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας. 

ε) Επιβάλλεται καθολικό οικονομικό πρόγραμμα, δηλαδή όλα τα απάνθρωπα μέτρα λιτότητας. 

στ) Με την υπογραφή της πρώτης δανειακής σύμβασης η Ελλάδα παραιτείται  από τις ασυλίες της εθνικής κυριαρχίας. 

ζ) Με την υπογραφή της τρίτης δανειακής σύμβασης από τη σημερινή κυβέρνηση η Ελλάδα παραιτήθηκε από το Διεθνές Δίκαιο προστασίας των μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς. Τα μνημεία μας είναι ήδη δεσμευμένα από την πρώτη δανειακή σύμβαση. 

Όλοι αυτοί οι όροι δανεισμού είναι παράνομοι, σύμφωνα με το Διεθνές και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Το χρέος είναι επαχθές. 
Αυτό σημαίνει ότι η αποπληρωμή του θα είναι καταστροφική για τον λαό. Το χρέος είναι επονείδιστο. Αυτό σημαίνει ότι οι όροι δανεισμού είναι ληστρικοί και θα έχουν δυσμενέστατες επιπτώσεις στην κοινωνία.   

Όταν ο Μίκης γράφει για αναθεώρηση τού πρώτου Μνημονίου εννοεί την αφαίρεση όλων των παράνομων όρων δανεισμού. Όλα τα παραπάνω τα έχει γράψει πολλές φορές. 

Ο Μίκης έχει γράψει επανειλημμένα ότι ανάπτυξη και αξιοποίηση του εθνικού πλούτου δεν μπορεί να γίνει αν δεν αφαιρεθούν από τις δανειακές συμβάσεις οι παράνομοι όροι δανεισμού. Ο εθνικός πλούτος είναι δεσμευμένος στους δανειστές και αυτό είναι παράνομο. 

Στο κείμενό του το γράφει καθαρά: ζητάμε την αποδέσμευσή μας από τους μειωτικούς και επονείδιστους όρους που έχουν σχέση με  την εθνική μας αυτοτέλεια και δεσμεύουν τον εθνικό μας πλούτο.  
Σε σχέση με την αποπληρωμή του χρέους: Εννοείται ότι ο Μίκης μιλά για το πραγματικό χρέος και όχι για το παράνομο. 

Άλλωστε ο Μίκης έχει εντάξει στις προτάσεις του την πρόταση Κασιμάτη για την αποπληρωμή του πραγματικού χρέους: Διεθνής λογιστικός έλεγχος για το πραγματικό ποσό του χρέους και για τις δυνατότητες αποπληρωμής που έχει η Ελλάδα.  
Έγκριτοι δημοκράτες οικονομολόγοι, ανεξάρτητοι από τους κύκλους των δανειστών και του τραπεζικού συστήματος, έχουν αποφανθεί ότι η Ελλάδα μπορεί να αντέξει να πληρώσει το 20% του χρέους και ότι πρέπει να γίνει κούρεμα στο υπόλοιπο 80%. 

ΠΗΓΗ:  http://theodorakism.blogspot.gr

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2017

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ :¨ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ¨


Ομιλία Γιώργου Κασιμάτη στην Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών 
στις 18 Μαΐου 2015


Α. Μίκης Θεοδωράκης, ο μεγάλος Έλληνας και ο συμπαντικός άνθρωπος.

1.    Οι δύο αυτές υψηλές προσωνυμίες, που επάξια κατέκτησε ο  Μίκης Θεοδωράκης, φαίνονται ως αντίφαση, αλλά δεν είναι. Αυτό ακριβώς μας έδειξε ο μεγάλος οραματιστής με τη ζωή του: Η Ελλάδα δεν είναι  μια γεωγραφική πατρίδα συγκεκριμένης φυλής, αλλά  μια Πατρίδα γένεσης του Παγκόσμιου Πολιτισμού. Μας έδειξε ακόμη, ότι ο ελληνικός Λόγος και η ελληνική Τέχνη ήταν και είναι η έκφραση της συμπαντικής ουσίας.

Αυτές οι δύο υψηλές ιδιότητες του Έλληνα και του συμπαντικού ανθρώπου μας δείχνουν ακριβώς ότι: η ζωή του μεγάλου Καλλιτέχνη και Αγωνιστή ήταν και εξακολουθεί να είναι η ενσάρκωση  της διαλεκτικής της Δημιουργίας∙ η ενσάρκωση του Ηρακλήτειου Πολέμου, ως γεννήτορα των πάντων. Η ενσάρκωση της διαλεκτικής του πολιτικού αγώνα για την Ελλάδα και για τον Άνθρωπο ενάντια στην υποδούλωση του Ανθρώπου, του Λόγου και του Πνεύματος.

Με αυτό το νόημα,  ο Αγώνας για την Ελλάδα είναι ο υπέρτατος Πατριωτισμός. 

2.    Η μουσική Δημιουργία του Μίκη Θεοδωράκη είναι η συμπύκνωση της διαχρονικής αρμονίας  Λόγου και Τέχνης στην ιστορία του Πνεύματος και των Ιδεών. Των ιδεών και του πολιτισμού,  από την εποχή του Ομήρου και του Ορφέα, του Ηρακλείτου και του Πυθαγόρα και της όλης ελληνικής αρχαιότητας και διαμέσου του βυζαντινού και του ανατολικού ελληνισμού μέχρι σήμερα,  που πότισαν τον Πλανήτη και μπόλιασαν τον ευρωπαϊκό και τον παγκόσμιο πολιτισμό. Ολόκληρο αυτό το Πνεύμα, αυτός ο Πολιτισμός του Ανθρώπου γονιμοποιήθηκε, ζυμώθηκε και κάρπισε, όχι σε ανάκτορα και αυτοκρατορικές αυλές, αλλά  μέσα στις ψυχές των απλών ανθρώπων, των λαών των Ελλήνων.  Ήταν ένας καθαρά κοινωνικός πολιτισμός. 

Ο Πολιτισμός αυτός, που διαβρώνει σήμερα η Βαρβαρότητα, είναι γέννα του Ανθρώπου και όχι της Εξουσίας. Είναι γέννα του ελληνικού Λόγου, ο οποίος γέννησε από την ίδια ρίζα: την Πόλη ως ένωση ανθρώπων και όχι ως κράτος, την Πολιτική ως ύψιστη κοινωνική δράση του ανθρώπου για το ευ ζην στην κοινωνία, του Πολίτη ως υπεύθυνου μέλους της πολιτικής κοινωνίας και του Πολιτισμού ως ποιότητας κοινωνικής ζωής για την ολοκλήρωση του ανθρώπου. Πόλη, Πολίτης, Πολιτική, Πολιτισμός – μία ρίζα, μια ουσία. Γι’ αυτό Δημοκρατία και Πολιτισμός είναι έννοιες και αξίες αξεχώριστες.

3.    Ο Μίκης Θεοδωράκης αποτελεί, όσο μπορώ να γνωρίζω, ένα μοναδικό στην ιστορία φαινόμενο ανθρώπου υψηλής πνευματικής δημιουργίας και κοινωνικής δράσης: την πραγματική ενσάρκωση της καλλιτεχνικής δημιουργίας και της έσχατης μέχρι αυτοθυσίας συνεχούς αιματηρής πάλης  σε ένα διαρκή αρμονικό εναγκαλισμό διαλεκτικής συνύπαρξης και συλλειτουργίας  στον αγώνα κατά της Βαρβαρότητας. 
Και κάτι ακόμη: Η γνωστή φιλοσοφική και αισθητική έμπνευση του Μίκη Θεοδωράκη για την έννοια και την ιδέα της «Συμπαντικής Αρμονίας» δεν εκφράζει την πανάρχαιη ελληνική ονομασία του Σύμπαντος με τη λέξη «Κόσμος»;

4.    Όλα αυτά δεν τα ανέφερα για την Προσωπικότητα του Μίκη Θεοδωράκη από τάση υμνολογίας, η οποία σίγουρα θα έθιγε τη μετριοφροσύνη του ιδίου και ίσως την προσωπική κρίση πολλών συγχρόνων μας. Τα ανέφερα, ανεξάρτητα από τη γνώμη του ιδίου και των συγχρόνων μας, για δύο λόγους: πρώτον, γιατί πιστεύω ότι, ανεξάρτητα από την οποία διατύπωσή τους,  η ουσία τους ανταποκρίνεται στα κριτήρια της ιστορίας∙ δεύτερον, και το σημαντικότερο, τα ανάφερα για μια σωστή κατανόηση του Οράματός του, που θα σκιαγραφήσω. 


Β. Το όραμα του  Μίκη Θεοδωράκη

1.    Το όραμα του Μίκη Θεοδωράκη να ανακηρυχθεί η Ελλάδα 
παγκόσμιο κέντρο πολιτισμού είναι πολύ παλιό. Ο σπόρος, άλλωστε, αυτού του οράματος ήταν και είναι ενδογενές στοιχείο της ιδέας της Ελλάδας ως παγκόσμιας μήτρας και κοιτίδας του Πολιτισμού, που σφράγισε ολόκληρη τη ζωή του μεγάλου Έλληνα, ως ζωή δημιουργίας και αγώνα πολιτισμού κατά του σκότους της βαρβαρότητας. Για το διαρκές αυτό όραμά του, αναφέρω δύο παλαιότερες επίσημες και δημόσιες πρωτοβουλίες του:
α. To 1977, το καλοκαίρι, διοργάνωσε στα Χανιά το «Συμπόσιο για τον Σοσιαλισμό και τον Πολιτισμό», στο οποίο συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, οι Francois Mitterand, Jacques Attali, Roger Garaudy κ.ά. Θέμα του Συμποσίου ήταν ο Σοσιαλισμός και ο Πολιτισμός, όπου ο Θεοδωράκης, στην εισήγησή του, δημόσια αναδεικνύει το όραμά του για την Ελλάδα ως Πολιτιστικό Κέντρο της Ευρώπης.
β. Αργότερα, το 1990, υπέβαλε στην τότε Κυβέρνηση επίσημα  ολοκληρωμένη πρόταση και μελέτη με τίτλο «ΔΕΛΦΟΙ» να γίνει η Ελλάδα ουδέτερη ζώνη με επίκεντρο πολιτιστικό το «τρίγωνο» Δελφοί - Επίδαυρος - Ολυμπία.

Και ερχόμαστε στην τελευταία ιστορική πρόταση του Μίκη Θεοδωράκη, την οποία ο μεγάλος συνθέτης, στις 3 Νοεμβρίου 2013, ανέγνωσε και ανέλυσε με την αντιφώνησή του κατά την επίσημη υποδοχή του στην Ακαδημία Αθηνών ως επίτιμου μέλους της. Η ιστορική αυτή πρόταση απευθυνόταν στην Ακαδημία Αθηνών με το αίτημα να συμβάλει το ανώτατο πνευματικό ίδρυμα της Χώρας στην προσπάθεια να ανακηρυχθεί επίσημα η Ελλάδα χώρος παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς, η οποία θα τελούσε κάτω από την προστασία της διεθνούς κοινότητας και από την οποία θα αντλούσαν τα πνευματικά της νάματα όλοι οι λαοί.

2.  Τα ύψιστα αγαθά της Ελλάδας –τα υπογραμμίζει και η πρόταση
     του Μίκη Θεοδωράκη – είναι:
α. το αιώνιο και μοναδικό φυσικό κάλος του ελλαδικού χώρου, που υπήρξε αστείρευτη πηγή έμπνευσης και δημιουργίας ανεπανάληπτων έργων Σκέψης, Λόγου και Τέχνης∙ 
β. η ιστορική κληρονομιά της, που αποτέλεσε και μπορεί πάντοτε να αποτελεί ανεξάντλητη πηγή σκέψης και πολιτισμού. 

3. Η παγκοσμιότητα της ιστορικής ελληνικής κληρονομιάς θεμελιώνεται σε τρεις υπέρτατες ιδέες της Ιστορίας που γεννήθηκαν, άνθησαν και καρποφόρησαν στην αρχαία Ελλάδα:
α. στη Δελφική Ιδέα με κέντρο του Δελφούς, που, με διευρυμένο νόημα από εκείνο της υψηλής καλλιτεχνικής σύνθεσης του Σικελιανού, ενέχει την παγκόσμια αρχή πολιτισμικής και πνευματικής συναδέλφωσης των λαών 
β. στην Ολυμπιακή Ιδέα με κέντρο την Ολυμπία, που ενέχει την παγκόσμια αρχή της Ειρήνης και της ειρηνικής άμιλλας λαών και ανθρώπων 
γ. στην Ιδέα του Λόγου, του Κάλους και της Πολιτείας με κέντρο την Αθήνα, όπου η αρχαία Πόλις, η Ακρόπολις και ο Παρθενών ενσαρκώνουν τις παγκόσμιες αρχές του Πολιτισμού: της Σοφίας και της Σωφροσύνης, του Ωραίου και της Αρμονίας και της Πολιτικής της Δημοκρατίας.

Χωρίς αμφιβολία, η παγκόσμια αυτή κληρονομιά καθιστά    αυτοδίκαια την Ελλάδα κέντρο παγκόσμιας  προσοχής και έλξης και κέντρο παγκόσμιας πηγής ανάδειξης και ανύψωσης της αξίας του ανθρώπου. Αυτό το αυτονόητο για τον ελλαδικό χώρο, ο Μίκης Θεοδώρακης το έκαμε όραμα και το όραμα το έκαμε ρεαλιστική πρόταση. Ασφαλώς, γνωρίζει πολύ καλά ότι τα οράματα γέννησαν τα μεγάλα βήματα της Ιστορίας.

4.  Η σημασία αυτής της πρότασης είναι διττή και πολύ βαθιά:
πρώτον, σημαίνει έξοδο και διαφύλαξη των πηγών του πολιτισμού από το άθλιο πεδίο της κρίσης, στο οποίο απειλείται άμεσα η υπόστασή τους από την ποταπή και φτηνή εμπορευματοποίησή τους, που δρομολόγησαν στη χώρα μας οι παράνομες και βάρβαρες δανειακές συμβάσεις∙
δεύτερον, η διασφάλιση της δυνατότητας να αντλείται από τις πηγές αυτές της παγκόσμιας κληρονομιάς η διαρκής αναγέννηση του πολιτισμού∙ 
τρίτον, σημαίνει μετουσίωση της παγκόσμιας κληρονομιάς στο ελεύθερο πεδίο του ελλαδικού χώρου σε όπλο πολιτισμού κατά της παρακμής και της αθλιότητας.
Είναι ολοφάνερο ότι η πρόταση προς την Ακαδημία Αθηνών του εμπνευσμένου Έλληνα καλλιτέχνη δεν έγινε από εθνοστρέφεια, αλλά από συνείδηση συμπαντικού πνεύματος.  Είναι προϊόν συνείδησης και βαθιάς πεποίθησης ότι η Ιστορία δεν είναι το νεκροταφείο των ιδεών και του πολιτισμού είναι ο δημιουργός του παρόντος και ο μεγάλος σπορέας και καλλιεργητής του μέλλοντος. Είναι προϊόν της μακράς εμπειρίας των αγώνων του μιας ολόκληρης ζωής στο πεδίο της Αντίστασης και της Τέχνης, της εμπειρίας ότι ο άνθρωπος και ο πολιτισμός του, γα να ξεφύγει από την παρακμή και την καταστροφή, χρειάζονται κέντρο πνευματικής αναγέννησης και δημιουργίας. Κέντρα Πολιτισμού απέναντι στα κέντρα της βαρβαρότητα που έχτισε ο κερδοσκοπικός καπιταλισμός και ο γεωπολιτικός ιμπεριαλισμός των μεγάλων δυνάμεων. Και αυτό το κέντρο  δεν μπορεί να είναι  άλλο από την κοιτίδα του Λόγου και Τέχνης που έπλασαν την αξία του ανθρώπου. 

5.    Είναι ολοφάνερο ότι το όραμα του εμπνευσμένου Έλληνα καλλιτέχνη δεν είναι προϊόν άρρωστης  εθνοστρέφειας. Είναι προϊόν συνείδησης της παγκόσμιας σημασίας που ενέχουν τα μνημεία της ελληνικής αρχαιότητας ως παγκόσμια κληρονομιά. Είναι προϊόν συνείδησης και βαθιάς πεποίθησης ότι η Ιστορία δεν είναι το νεκροταφείο των ιδεών και του πολιτισμού είναι ο δημιουργός του παρόντος και ο μεγάλος σπορέας και καλλιεργητής του μέλλοντος. Είναι προϊόν της γνώσης ότι ο πολιτισμός δεν παράγεται άναρχα από το τίποτα, αλλά από την ιστορία του.  Είναι, τέλος, προϊόν της μακράς εμπειρίας των αγώνων μιας ολόκληρης ζωής στο πεδίο της Αντίστασης και της Δημιουργίας -της εμπειρίας: ότι η καλύτερη Αντίσταση κατά του Κακού είναι η Δημιουργία του Καλού. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει αλλού καλύτερα από μια τη διασφαλισμένη από εκμετάλλευση κοιτίδα του Λόγου και Τέχνης που έπλασαν την αξία του ανθρώπου. 

Επομένως, η πρόταση του Μίκη Θεοδωράκη να επιδιωχθεί η ανακήρυξη της Ελλάδας ως Παγκόσμιας Κοιτίδας Πολιτισμού δεν έχει το νόημα προνομίου μιας χώρας ή ενός λαού. Ούτε εμείς οι Έλληνες πρέπει να το δούμε έτσι: ως προνόμιο ενός «περιούσιου λαού» ή μιας «διακεκριμένης φυλής» -όπως έχουν χρησιμοποιήσει αυτούς τους όρους άλλοι λαοί και σε άλλες εποχές. Αυτό θα θύμιζε μόνο βαρβαρότητα∙ θα ήταν ύβρις για τον Άνθρωπο, ύβρις για το νόημα του ελληνικού Πολιτισμού και ύβρις για όλους εμάς του Έλληνες.

Δεν πρέπει, συνεπώς, να δούμε το Όραμα του Μίκη Θεοδωράκη από τη σκοπιά ούτε ενός άρρωστου εθνικισμού, ούτε ενός άρρωστου διεθνισμού. Το σωστό και ιστορικά θεμελιωμένο νόημα του διεθνισμού είναι η διεθνοποίηση των αρχών προστασίας της αξίας του ανθρώπου και της πολιτικής κοινωνίας, της γνώσης και των ιδεών. Δεν είναι ούτε η κατάλυση των ταυτοτήτων και των πατρίδων των πολιτισμών, ούτε η δημιουργία υπερεθνικών κέντρων εξουσίασης του ανθρώπου και των λαών. Αλλά και το σωστό νόημα των πατρίδων είναι η συνείδηση και ο δεσμός της ιστορικής και πολιτισμικής ταυτότητας των λαών. 


Γ. Πρακτική πορεία του Οράματος

1. Θα αναφερθώ σε δύο άλλες προσπάθειες οραματικού χαρακτήρα που είχαν
γίνει παλαιότερα για δημιουργία στην Ελλάδα παγκόσμιου κέντρου υψηλών αγαθών της παγκόσμιας ελληνικής κληρονομιάς. Το ένα είναι πολύ γνωστό και το άλλο λιγότερο. Το πρώτο ήταν η προσπάθεια του Άγγελου Σικελιανού για την ανάδειξη των Δελφών σε παγκόσμιο κέντρο Λόγου και Τέχνης. Το δεύτερο ήταν η σκέψη του Κωνσταντίνου Καραμανλή για την ανάδειξη της Ολυμπίας σε παγκόσμιο κέντρο αθλητισμού με μόνιμη διενέργεια των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα*. Και οι δύο προσπάθειες δεν μπόρεσαν, όπως είναι γνωστό, να πραγματοποιηθούν, για διάφορους λόγους.  Ανεξάρτητα, όμως, από τους οποιουσδήποτε λόγου,  πιστεύω οι προτάσεις εκείνες ήταν ατελείς, γιατί περιορίζονταν σε ορισμένο αντικείμενο της ελληνικής κληρονομιάς, που είναι εύκολο να συναντήσει αντιδράσεις αντίθετων συμφερόντων ή προκαταλήψεων. 

Η πρόταση Θεοδωράκη, από τη σκοπιά του περιεχομένου της, είναι μια ολοκληρωμένη πρόταση, γιατί καλύπτει ολόκληρη την παγκόσμια κληρονομιά της ελληνικής αρχαιότητας, που έχει ήδη αναγνωριστεί ως τέτοια από τη διεθνή κοινότητα, χωρίς να θίγονται άμεσα συγκεκριμένα συμφέροντα. Επιπλέον δε είναι και απολύτως επίκαιρη, γιατί γίνεται σε μια ιστορική περίοδο, κατά την οποία έχουν γίνει παγκόσμια συνείδηση οι κίνδυνοι που απειλούν τα μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς από τη βουλιμία της κερδοσκοπίας και της εκμετάλλευσης και από θρησκευτικο-πολιτικούς φανατισμούς. Για τους λόγους αυτούς, η πρόταση αυτή σήμερα μπορεί να θεωρηθεί ρεαλιστική, αρκεί να υπάρξει λαϊκή στήριξη, πολιτική θέληση και πολιτική ικανότητα για την πραγμάτωσή της.

Ως τρία πρώτα βήματα που θα είχα να προτείνω σήμερα είναι τα ακόλουθα: 
α. Το πρώτο βήμα είναι η ανάπτυξη ευρύτατης προσπάθειας για τη διάδοση της ιδέας του Μίκη Θεοδωράκη με όλα τα δυνατά μέσα (ομιλίες, δημόσιες συζητήσεις, δημοσιεύματα κ.λπ.). 
Στο σημείο αυτό επιθυμών να επισημάνω ότι η ιστορική Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών είναι άξια συγχαρητηρίων και ευγνωμοσύνης όλων μας, γιατί άνοιξε πρώτη αυτό το δρόμο.
β. Το δεύτερο βήμα είναι η επεξεργασία και σύνταξη εμπεριστατωμένης σχετικής μελέτης, ώστε να καταστεί αξιόπιστη η πρόταση σε όλα τα αρμόδια κέντρα πολιτισμού στο διεθνή χώρο.
γ. Το τρίτο βήμα είναι η άμεση κινητοποίηση της κυβέρνησης και των πνευματικών ιδρυμάτων της χώρας για τη μόνιμη εγκατάσταση της UNESCO στην Ελλάδα ( στην Αθήνα ή στους Δελφούς).

Με αυτά τα λόγια κλείνω την  ενημερωτική μου εισήγηση υπεράσπισης της πρότασης του Μίκη Θεοδωράκη και εκφράζω άλλη μια φορά την ευγνωμοσύνη του μεγάλου Αγωνιστή και Συνθέτη, καθώς και τη δική μου, για την υποδοχή και φιλοξενία εδώ στην ιστορική Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών του σπουδαίου  Οράματος για την Ελλάδα και τον Πολιτισμό.


_____________________________________
* Για τη σκέψη, μου είχε ζητηθεί, μέσω του τότε Υπουργού Αχιλλέα Καραμανλή, η γνώμη μου για ορισμένα συνταγματικά ζητήματα, εξ ού και γνωρίζω το θέμα.

ΠΗΓΗ: http://www.mikistheodorakis.gr

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2017

Για την έξοδο από την κρίση - του Μίκη Θεοδωράκη 15.02.2017

α) Μορφές Δράσης

Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου της Νατάσας Βούλγαρη για τους «Διαλόγους στο Λυκόφως» που έγινε πριν λίγο καιρό στην Θεσσαλονίκη και αποδείχθηκε απολύτως επιτυχημένη, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς μου.

Κατ’ αρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω και να συγχαρώ τόσο την Νατάσα όσο και όλους αυτούς που συμμετέχουν και συνεισφέρουν στον ιδεολογικό μας αγώνα, που σήμερα αναγκαστικά περιορίζεται στη δημοσίευση άρθρων και βιβλίων.

Η ουσιαστική συζήτηση που έγινε στην εκδήλωση της Θεσσαλονίκης που προανέφερα, οδηγεί σε σκέψεις και συμπεράσματα ευρύτερης σημασίας. Όπως λ.χ. στη συνέχιση της προσπάθειάς μας με την «Σπίθα» με νέες μορφές ιδεολογικής ζύμωσης και τελικά πολιτικού αγώνα. Θυμηθείτε τα λόγια με τα οποία ξεκίνησα την ομιλία μου τον Δεκέμβρη του 2010: «Επιδιώκω ένα Κίνημα Ιδεών…». Όμως τι συνέβη μετά; Η πλειοψηφία των μελών μας θεώρησε την «Σπίθα» ως μια συνιστώσα του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ. Με αποτέλεσμα να μην καταλάβουν τελικά τίποτα για την πεμπτουσία των ιδεών και των προτάσεών μου (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) που ήταν και είναι αποκύημα μιας σχέσης δεκαετιών μέσα στην καρδιά των ιδεών, των πρωτοβουλιών και των βιωμάτων της Αριστεράς (και όχι μόνο της ελληνικής) από το 1942 έως σήμερα. Δεν κατάλαβαν όλοι αυτοί που τελικά μας εγκατέλειψαν, ότι δεν ήμουν μόνο ένας απλός μαχητής αλλά ένας σκεπτόμενος μαχητής, που είχε εξ αρχής την ικανότητα μιας ουσιαστικής αυτοκριτικής.

Αυτή με βοήθησε να κρίνω τα γεγονότα μέσα και ταυτόχρονα έξω και πάνω από τα γεγονότα, όχι για να αποδράσω αλλά για να τα κρίνω αντικειμενικά και να προσπαθώ να τα αλλάξω κάθε φορά που πίστευα ότι οι συνθήκες είναι πρόσφορες για αλλαγή.

Υπήρξε δηλαδή συνειδητή μου επιλογή ο ρόλος του ελεύθερου διανοητή και μαχητή της Αριστεράς εν γνώσει των μεγάλων κινδύνων που ανελάμβανα. Κι αυτό γιατί είχα την πεποίθηση ότι η αποδοχή οποιασδήποτε θέσης στην κομματική ιεραρχία θολώνει την σκέψη και την στάση, είτε είναι κάποιος απλό μέλος είτε αρχηγός, γιατί γίνεται ουσιαστικά συντηρητικός, γεγονός που δεν του επιτρέπει να ακολουθεί πιστά τον βηματισμό της ζωής και της ιστορίας, ειδικά σε εποχές που ο βηματισμός γίνεται καλπασμός. Γιατί η Αριστερά πρέπει να προηγείται ιστορικά και να ανοίγει δρόμο στο μέλλον. Ειδεμή δεν έχει λόγο ύπαρξης.

Και φτάνουμε στο σήμερα. Το μοντέλο μιας σύγχρονης «Σπίθας» το βλέπω σε δύο περιπτώσεις: α) στις βασικές (Δίκτυο σπιθών ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. & ΘεοδωρακισμόςΠροσωπική Ιστοσελίδα) και στις υπόλοιπες ιστοσελίδες που προβάλλουν την αληθινή ιδεολογία της «Σπίθας» και β) στο μοντέλο της ανοιχτής συζήτησης σαν αυτή που έγινε στην Θεσσαλονίκη.

Έχω στα χέρια μου τα δύο βιβλία που προανέφερα (Διάλογοι στο Λυκόφως & Συνοπτική Παρουσίαση), καθώς και την παρουσίαση από μέρους και πάλι της Νατάσας Βούλγαρη του βιβλίου μου για την «Μουσική», που κυκλοφόρησε σε νέα έκδοση πρόσφατα. Σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσουν και οι «Μονόλογοι στο Λυκαυγές». Υπάρχει δηλαδή πολύ υλικό για ιδεολογική ζύμωση με τους δυο τρόπους που ανέφερα πιο πάνω. Ειδικά για τις δημόσιες ζυμώσεις, θα ήθελα να βοηθήσουν όλοι όσοι συμμερίζονται τις σκέψεις αυτές, ώστε οι ζωντανές και πάντα επίκαιρες ιδέες της «Σπίθας» να διαδοθούν όσο γίνεται πιο πλατειά.

Τώρα σας στέλνω (και στις ιστοσελίδες μας) ένα «Όραμα» για το μέλλον της χώρας μας. Τόσο η «Ουδετερότητα» όσο και το «Όραμα» αυτό μπορεί σήμερα να έχουν την μορφή της Ουτοπίας. Όμως ποιο μεγάλο βήμα της ανθρωπότητας δεν υπήρξε, πριν πραγματοποιηθεί, μια μεγάλη Ουτοπία; Ας μη φοβηθούμε λοιπόν τη λέξη «Ουτοπία». Άλλωστε ο πρωταγωνιστικός ρόλος της Αριστεράς στην οποία αναφέρθηκα και πριν, τι άλλο θα πρέπει να είναι παρά η προσπάθεια για την πραγματοποίηση μιας Ουτοπίας; Ας ονομάσουμε λοιπόν τη νέα μορφή της «Σπίθας» που αναγεννάται, ένα Κίνημα Οράματος και Ουτοπίας.
.
         

β) Πρόταση

Έχω ήδη μιλήσει γι’ αυτό που κατά τη γνώμη μου αποτελεί την τελική, οριστική, σωτήρια λύση του Εθνικού μας Προβλήματος, την Ουδετερότητα. Σήμερα θα αναφερθώ στην τωρινή, την ενδιάμεση λύση που θα επιτρέψει στο σκάφος ΕΛΛΑΣ να αποφύγει μια για πάντα τους υφάλους και να μπει σε μια ρότα που θα μας οδηγήσει σε ήρεμες θάλασσες και από κει στο τελικό λιμάνι.

Όπως το έχουμε πει από την πρώτη στιγμή, απαιτείται:

α) Αναθεώρηση του Μνημονίου που υπέγραψε η κυβέρνηση Παπανδρέου και που στη συνέχεια δέχθηκαν να το εφαρμόσουν όλες οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν. Με την αναθεώρηση αυτή θα πρέπει να ζητήσουμε να διαχωριστούν οι οικονομικοί όροι από τους εθνικούς. Όπως γίνεται σε κάθε οικονομική συμφωνία, ο Δανειστής αρκείται να στηριχθεί για την εξασφάλισή του σχετικά με την εξόφληση του χρέους στους τόκους που θα συμφωνηθούν. Γιατί είναι πράγματι πρωτοφανές να απαιτούνται ως εγγύηση για την εξόφληση του χρέους η Εθνική Αυτοτέλεια και το σύνολο του Εθνικού Πλούτου με την απαγόρευση οικονομικών σχέσεων με άλλες χώρες.
β) Λογική προθεσμία μερικών ετών για την τελική ολοκληρωτική εξόφληση του Χρέους. Με ποιες εγγυήσεις; Μα με όλες που προβλέπονται στις σχέσεις μεταξύ Δανειστών και Δανειζομένων έως σήμερα διεθνώς.
γ) Οικονομικές Πηγές από τις οποίες θα έπρεπε να αντλήσουμε για την επιβίωση και την ανάπτυξη της χώρας, καθώς και την εξόφληση του Χρέους: Εκμετάλλευση και συνεκμετάλλευση του επίγειου, υπόγειου και υποθαλάσσιου πλούτου της χώρας.
δ) Στο αρνητικό επιχείρημα που θα μπορούσε να διατυπωθεί από κάποιους, δηλαδή την στάση της Τουρκίας, η απάντηση είναι η εξής: 1. Υπάρχει έδαφος συνεννόησης μεταξύ των δύο χωρών εφ’ όσον και τα δύο μέρη συμφωνούν στα πραγματικά δεδομένα και δέχονται το διεθνές δίκαιο.  2. Στην περίπτωση του υποθαλάσσιου πλούτου θα υπάρχει η ασπίδα των συμφερόντων των μεγάλων ξένων εταιριών με τις οποίες θα είχαμε συμφωνήσει για την από κοινού εκμετάλλευση του πλούτου της δικής μας ΑΟΖ με κοινοπραξίες.

Τι θα συμβεί μετά; Ας δούμε δύο εκδοχές:

α) Οι Δανειστές συμφωνούν μαζί μας και επομένως οι οικονομικές μας σχέσεις δηλαδή η ροή του ξένου χρήματος συνεχίζει ομαλά έως τη στιγμή που θα υπάρξουν τα έσοδα από την εκμετάλλευση του δικού μας πλούτου. Δυστυχώς αυτό με τα σημερινά δεδομένα δεν φαίνεται να είναι ούτε καν πιθανό.

 β) Οι Δανειστές μας αρνούνται την πρότασή μας για απεμπλοκή μας από τις δεσμεύσεις εθνικού χαρακτήρα και σταματά η ροή χρήματος στο μεσοδιάστημα (ως τη στιγμή που θα έχουμε τα έσοδα από την εκμετάλλευση του δικού μας πλούτου). Εδώ μπαίνει το στοιχείο της ρήξης. Το ερώτημα είναι αν θα είναι μόνο οικονομική ή θα συμπεριλάβει και τη θέση μας στην Ευρώπη. Η απάντησή μας θα πρέπει να είναι ότι εμείς θέλουμε να παραμείνουμε στην Ευρώπη και ζητάμε μόνο την αποδέσμευσή μας από τους μειωτικούς (και επονείδιστους) όρους που έχουν σχέση με την Εθνική μας Αυτοτέλεια και τον Εθνικό μας Πλούτο. Τότε:

          1. Αν η Ευρώπη δεχθεί τον διαχωρισμό ανάμεσα σε οικονομικούς και εθνικούς λόγους, θα έχουμε τα χέρια λυμένα για να ανακηρύξουμε την ΑΟΖ και να προχωρήσουμε ελεύθερα σε οικονομικές σχέσεις και κοινοπραξίες με άλλες χώρες.
          2. Εάν αντίθετα η Ευρώπη θελήσει να μας τιμωρήσει, που δυστυχώς δεν είναι καθόλου απίθανο, τότε τα πράγματα γίνονται σοβαρά.
Γι’ αυτό, την απόφαση πριν από το πρώτο κιόλας βήμα θα πρέπει να την πάρει ο Ελληνικός Λαός, που πρέπει να κληθεί να εκφράσει την γνώμη του με ένα Δημοψήφισμα.

Επειδή πιστεύω ότι η πρότασή μας είναι λογική και γίνεται με μεγάλη ευθύνη, είμαι βέβαιος ότι οι Λαοί της Ευρώπης θα αντιδράσουν θετικά για μας, φτάνει να ενημερωθούν σωστά.

Στην περίπτωση που ο Ελληνικός Λαός αποφασίσει την ρήξη, τότε θα υπάρχει θέμα οικονομικής επιβίωσης στο διάστημα που θα μεσολαβήσει μέχρις ότου η εκμετάλλευση των εθνικών μας πόρων μας επιτρέψει να γίνουμε αυτοδύναμοι. Επομένως θα πρέπει να έχουμε μελετήσει σοβαρά την δυνατότητα να δοθεί προκαταβολή από αυτούς με τους οποίους θα έρθουμε σε συμφωνία για την κοινή εκμετάλλευση των εθνικών μας πόρων.

Αυτό είναι το δικό μου Όραμα και πιστεύω ότι ο Ελληνικός Λαός θα το αγκαλιάσει με μία προϋπόθεση: Να υπάρξει εθνική συμφωνία κορυφής.

Αθήνα, 12.2.2017
Μίκης Θεοδωράκης


 ΠΗΓΗ :http://www.mikistheodorakis.gr

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2017

Η ΑΟΖ της Ελλάδας και ο Ντόναλντ Τραμπ: Θα αλλάξει τη θέση των ΗΠΑ ο νέος Πρόεδρος;

Γράφει ο Θεόδωρος Καρυώτης



“Θάλασσα κλύζει πάντα τα’ ανθρώπων κακά”,
Ευρυπίδης

Η ιστορία του ελληνισμού είναι συνυφασμένη με τη θάλασσα αλλά οι τελευταίες ελληνικές κυβερνήσεις φαίνεται να την αντιπαθούν και έχουν αφήσει του Κύπριους, τους Ισραηλινούς και τους Αιγύπτιους να κολυμπούν μόνοι τους στην Ανατολική Μεσόγειο.

Το φάντασμα της ΑΟΖ θα στοιχειώσει, εάν δεν ξυπνήσουμε σύντομα. Ακούγεται μονότονο αλλά διαπεραστικό. Η παγκόσμια κοινότητα ασχολείται, με αυξανόμενο ενδιαφέρον, με το θέμα της ΑΟΖ, αλλά εμείς συνεχίζουμε να κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Όχι μόνο δεν ξυπνήσαμε μετά την ηρωική ανακήρυξη της Κυπριακής ΑΟΖ, το 2004, από τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο, αλλά αντιθέτως η τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας (Καραμανλής-Μπακογιάννη) την πολέμησε.

Ο Σουλτάνος ακόμα δεν μπορεί να χωνέψει πως τον ενέπαιξε ο τότε Πρόεδρος της Κύπρου, αλλά όταν ξύπνησε αποφάσισε να μην προφέρει τη λέξη ΑΟΖ ιδιαίτερα με την Ελλάδα και να αναφέρεται μόνο στην υφαλοκρηπίδα. Είναι τραγικό ότι υπάρχουν ακόμα Έλληνες που συμφωνούν μαζί του και συζητούν για υφαλοκρηπίδα, χωρίς να αντιλαμβάνονται την ζημιά που προκαλούν ισχυριζόμενοι ότι η μοναδική διαφορά μας με τους γείτονες μας είναι νομικού χαρακτήρα και αφορά μόνο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας.

Βέβαια, σε αυτό το θέμα ήμασταν λίγο άτυχοι , διότι στην Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, όταν δημιουργήθηκε η ΑΟΖ, υπήρξε μια σοβαρή συζήτηση ότι η έννοια της ΑΟΖ έχει πλέον ξεπεράσει την έννοια της υφαλοκρηπίδας. Η πρωτοβουλία ανήκε σε κράτη της Λατινικής Αμερικής αλλά δυστυχώς στη ψηφοφορία που ακολούθησε η πρόταση δεν εγκρίθηκε και έτσι παρέμεινε και η υφαλοκρηπίδα στην UNCLOS.

Στις δύσκολες και τραγικές αυτές στιγμές, ήρθε η ώρα να ορθώσουμε το ανάστημά μας. Κοιτάξτε πως ενεργούν τα νησιά της Καραϊβικής, που δεν διαθέτουν τον δικό μας θαλάσσιο πλούτο. Κοιτάξτε τις επεκτατικές τάσεις της Κίνας, που προσπαθεί με δεκάδες τεχνάσματα να αυξήσει την έκταση της ΑΟΖ της. Κοιτάξτε την προσπάθεια που κάνουν οι μεγάλες δυνάμεις για την εξερεύνηση του θαλάσσιου πλούτου της Αρκτικής. Φωνάξτε τους Νορβηγούς, τους Ρώσους και τους Αμερικανούς να επενδύσουν σε μια από πιο ιστορικές θάλασσες της υφηλίου, που διαθέτει για αιώνες τώρα έναν ορυκτό πλούτο που σίγουρα οι Αθηναίοι του Περικλή δεν θα άφηναν ανεκμετάλλευτο! Οι αριθμοί αυτή τη στιγμή δεν έχουν αξία, αλλά επιτέλους πρέπει να αρχίσουμε την εξερεύνηση των υδρογονανθράκων μας. Έχουμε ήδη χάσει μια δεκαετία. Δεν χρειάζεται να χάσουμε και άλλη.

Η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι η χειρότερη και η πιο επικίνδυνη μετά την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974. Το «Βυθίσατε το Χώρα» και η κρίση των Ιμίων δεν συγκρίνονται και πολύ φοβούμαι ότι η τραγική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας δεν μας επιτρέπει να δώσουμε μεγαλύτερη προσοχή στο Αιγαίο Αρχιπέλαγος. Ήδη ο Σουλτάνος ζητεί να ξεκινήσει μια από μηδενική βάση συζήτηση των διμερών σχέσεων των δυο κρατών.

Σε ένα από τα καλύτερα άρθρα που έχω διαβάσει, την τελευταία δεκαετία, ο καθηγητής Κωνσταντίνος Σοφούλης με ένα τίτλο «Μήπως Είμαστε Έθνος γελοίο;» προσπαθεί, μεταξύ άλλων, να μας πείσει πόσο κρίσιμη είναι αυτή την περίοδο η σχέση μας με το Ισραήλ.

Σε κάποιο σημείο του άρθρου του αναφέρει:

«Και όμως, έχουμε ένα δίδυμο αδελφό. Είναι το Ισραήλ που έστησε το νέο κράτος του ύστερα από αιώνες εξευτελιστικής περιπλάνησης όπως εμείς ύστερα από αιώνες ατελούς εθνότητας. Αλλά και αν αποφύγουμε αυτόν το εξαίσιο φυλετικό μύθο, πάλι το Ισραήλ παραμένει χώρα αδελφού έθνους από μια άλλη περισσότερο πεζή άποψη. Και οι δυο μας είμαστε μικροί το δέμας αλλά κατέχουμε εξαιρετικά «οικόπεδα» από γεωπολιτική άποψη στην αιώνια μπαρουτοθήκη της Μεσογείου. Μέχρις εδώ, όμως, οι συγγένειες. Γιατί αν μιλήσουμε για την ικανότητα αξιοποίησης της γεωπολιτικής μας προίκας, το μεν Ισραήλ αποδείχνεται σοβαρός διαχειριστής, ενώ εμείς παραμένουμε γελοίοι στον «αναδελφισμό» μας.»

Στη συνέχεια σημειώνει:

«Εμείς αφού φαγωθήκαμε επανειλημμένα μεταξύ μας, αφού καήκαμε σε τρείς εμφύλιους και τέσσερες χρεοκοπίες, ξαναφαλίραμε για καλά αυτή τη φορά και επιμένουμε να φαλίρουμε μέσα στο ήδη φαλιμέντο μας. Ιστορική πρωτοτυπία.Το συνάδελφο έθνος, αντίθετα, έφτιαξε το κράτος του με τα καλλίτερα υλικά του παγκόσμιου εβραϊσμού και οργάνωσε μια στρατευμένη κοινωνία που αντιστέκεται πετυχημένα στην αραβική και μουσουλμανική λαοθάλασσα σε πείσμα όλων των στατιστικών αριθμών. Το μυστικό της επιτυχίας του είναι ένα και μοναδικό: Έστησε το κράτος του όχι με τους καθημαγμένους ομοεθνείς τους που ζούσαν στην παλιά πατρίδα, αλλά με ότι καλλίτερο είχε να επιδείξει το έθνος τους σε ολόκληρο τον πλανήτη. ‘Έφτιαξαν έτσι έναν καινούργιο και απαστράπτοντα εβραϊκό πολιτισμό που επιβιώνει και αναπτύσσεται με υπερηφάνεια

Και καταλήγει:

«Σκέφτομαι. Μήπως αξίζει να επιχειρήσουμε έστω και τώρα, που φαίνεται ότι είναι αργά, να μιμηθούμε το Ισραηλίτικο παράδειγμα; Έχουμε άραγε το δικαίωμα να ονειρευτούμε μια νέα Φιλική Εταιρεία που θα μαγνητίσει την παγκόσμια ακμάζουσα διασπορά μας να βάλει γερή πλάτη στο ξαναχτίσιμο της εθνικής μας πατρίδας; Μπορεί να υπάρξουν πολιτικοί μας που θα μετέτρεπαν ένα τέτοιο όραμα σε σχέδιο δράσης; Ίσως αυτή είναι τελευταία ευκαιρία για να αποφύγουμε την οριστική γελοιοποίηση μας ως έθνος. Κι ας σημειώσουμε, όταν άπαξ γελοιοποιηθείς η γελοιοποίηση δεν έχει τέλος.»

Ο πρέσβης του Ισραήλ στην Ελλάδα, πριν δύο χρόνια, αναφερόμενος στη μελλοντική ενεργειακή συνεργασία μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ, ανέφερε:

«Έχουμε αποταθεί στα ανώτερα κλιμάκια της ελληνικής κυβέρνησης και τους είπαμε ότι θα είμεθα πολύ ευτυχείς εάν χρησιμοποιούσαμε την Ελλάδα σαν ένα κέντρο (hub) με προορισμό την Ευρώπη − που μπορεί να φτάσει εδώ με αγωγό ή με υγροποίησή του μεταφέροντάς το με τάνκερ. Επίσης θέλουμε και τη συμμετοχή της Κύπρου, γιατί έχει και αυτή βρει αέριο, και πιστεύουμε ότι εμείς οι τρεις χώρες, Ισραήλ, Ελλάδα και Κύπρος, εάν εργαστούμε μαζί και χρησιμοποιήσουμε τη δύναμή μας στο πεδίο του φυσικού αερίου, θα μπορούσαμε να γίνουμε μια περιφερειακή δύναμη που θα μπορούσε να σταθεί απέναντι σε κάποια άλλη περιφερειακή δύναμη».

Χρήσιμα λόγια, αλλά φαίνεται ότι μέχρι στιγμής η Ελλάδα, απασχολημένη με τα μεγάλα προβλήματά της, δεν έχει αξιοποιήσει ακόμα αυτόν τον σημαντικό άξονα, ο οποίος θα της προσφέρει και μια μακροπρόθεσμη λύση στο οικονομικό της πρόβλημα. Όπως είχε πει κάποτε ο μεγαλύτερος οικονομολόγος του 20ου αιώνα, John Maynard Keynes, «Η δυσκολία έγκειται όχι τόσο στην ανάπτυξη νέων ιδεών, όσο στην αποφυγή των παλαιών».

Ήρθε η ώρα η Ελλάδα να ακολουθήσει, έστω και καθυστερημένα, το παράδειγμα της Κύπρου και του Ισραήλ, ώστε να κατορθώσει ο ελληνικός λαός, με μέτρο και αυτοσυγκράτηση, να καρπωθεί τον μεγάλο ορυκτό πλούτο της χώρας του και να τον διαφυλάξει και για τις επόμενες γενιές, όπως έχει πράξει με σύνεση η Νορβηγία.

Μπορεί η μονομερής ανακήρυξη της ΑΟΖ να δημιουργήσει μια κρίση; Η ερώτηση έχει τεθεί πολλές φορές, αλλά η απάντηση έχει μεγαλύτερη αξία σήμερα λόγω των αυξημένων τουρκικών προκλήσεων στα Ίμια και στο Καστελόριζο. Η απάντηση, βέβαια, δεν είναι δύσκολη, εκτός εάν κάποιος πάσχει από φοβικό σύνδρομο, γιατί η ανακήρυξη της ΑΟΖ είναι, πάνω απ’ όλα μια μονομερής πράξη.

Απόδειξη τούτου αποτελεί και το γεγονός ότι μέχρι σήμερα έχουν γίνει 134 ανακηρύξεις ΑΟΖ στον πλανήτη Γη και όλες αυτές ήταν μονομερείςΕίναι πολύ σημαντικό να αναφέρουμε εδώ ότι σε καμία περίπτωση δεν υπήρξε κάποια κρίση στις διμερείς σχέσεις γειτονικών κρατών λόγω μονομερούς ανακήρυξης. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έκαναν μονομερή ανακήρυξη ΑΟΖ την 10η Μαρτίου 1983 και φυσικά έδωσαν ΑΟΖ σε όλα τα νησιά τους. Η τότε Σοβιετική Ένωση έδειξε την δυσαρέσκειά της για την ανακήρυξη της Αμερικανικής ΑΟΖ αλλά γρήγορα άλλαξε γνώμη και ανακήρυξε την δικιά της ΑΟΖ στις 28 Φεβρουαρίου 1984 και μετά ακολούθησαν δεκάδες κράτη και αρκετά κράτη-μέλη της ΕΕ. Και βέβαια μη ξεχνάμε ότι τον Απρίλιο του 2004 ο Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος ανακήρυξε την ΑΟΖ της Κύπρου και δεν δημιουργήθηκε καμιά κρίση.

Την Ελλάδα κυβέρνησαν από τη δεκαετία του 80, επτά Πρωθυπουργοί, πριν από τον Αλέξη Τσίπρα. Ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, πάλι ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κώστας Σημίτης, ο Κώστας Καραμανλής, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς και κανείς δεν τόλμησε να ανακηρύξει της ΑΟΖ της Ελλάδας.

Όπως είπε κάποτε ο Πρόεδρος Ρούσβελτ «we have nothing to fear but fear itself».

Ο Ντόναλντ Τραμπ και το Δίκαιο της Θάλασσας

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ένα από τα 164 κράτη που συμμετείχαν στην Τρίτη Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας , που πραγματοποιήθηκε από το 1973 μέχρι το 1982 και κατέληξε σε μια διεθνή συμφωνία που έγινε γνωστή ως Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS).

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ένα από τα τέσσερα κράτη που καταψήφισαν την UNCLOS στη τελευταία σύνοδο στη Νέα Υόρκη τον Απρίλιο του 1982 ,διότι το Δημοκρατικό κόμμα που υποστήριζε και πρωτοστατούσε στη Διάσκεψη έχασε τις προεδρικές εκλογές τον Νοέμβριο του 1980 και έτσι ο νέος Πρόεδρος, Ρόναλντ Ρέιγκαν, όταν ανέλαβε τον Λευκό Οίκο τον Ιανουάριο του 1981, άλλαξε την ηγεσία της αμερικανικής αντιπροσωπείας και καταψήφισε την UNCLOS.

Ο κύριος λόγος που ο Ρεπουμπλικάνος Πρόεδρος ήταν αντίθετος με το νέο Σύνταγμα των Ωκεανών ήταν το Μέρος XI που ασχολείτο με τα μεταλλεύματα των ωκεάνιων βυθών που βρίσκονταν πέραν της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ των παράκτιων κρατών και όπως αναφέρει το Άρθρο 136 «η περιοχή και οι πόροι της αποτελούν κοινή κληρονομιά της ανθρωπότητας».

Αυτός ό όρος «κοινή κληρονομιά της ανθρωπότητας» άναψε τα λαμπάκια της υπερσυντηρητικής νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ. Ενθυμούμαι ακόμα τα λόγια του Αμερικανού Αντιπροσώπου στην Νέα Υόρκη «Αυτή η έννοια της κοινής κληρονομιάς της ανθρωπότητας είναι μια κομμουνιστική έννοια και δεν συμβαδίζει με τους νόμους της ελεύθερης αγοράς. Το κράτος που φθάνει πρώτο στους ωκεάνιους βυθούς θα εκμεταλλεύεται τους πολυμεταλλικούς κονδύλους που βρίσκονται εκεί.» Επιπλέον, ανησυχούσαν ότι η Διεθνής Αρχή των Θαλάσσιων Βυθών (International Seabed Authority) θα δημιουργούσε μια διογκωμένη και πανάκριβη γραφειοκρατία.

Οι ΗΠΑ από το 1983 μέχρι το 1990 προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα εναλλακτικό καθεστώς για την εκμετάλλευση των μεταλλευμάτων των θαλάσσιων βυθών. Επήλθε μια συμφωνία με άλλα βιομηχανικά κράτη και τέσσερις άδειες δόθηκαν σε τέσσερις διεθνείς κοινοπραξίες. Έτσι, δημιουργήθηκε η Προπαρασκευαστική Επιτροπή για να προετοιμάσει την διαδικασία για να τεθεί σε ισχύ η UNCLOS. Με τις αλλαγές που έγιναν δημιουργήθηκε μια νέα Συμφωνία τον Ιούλιο του 1994 και οι ΗΠΑ υπέγραψαν αυτή τη Συμφωνία και σήμερα αναγνωρίζουν την UNCLOS ως εθιμικό διεθνές δίκαιο. Το UNCLOS τέθηκε σε ισχύ τον Νοέμβριο του 1994 μετά από τις 60 επικυρώσεις όπως προέβλεπε η νέα Σύμβαση.

Οι υποστηρικτές της UNCLOS στις ΗΠΑ αποτελούν την πλειοψηφία αλλά δεν έχουν κατορθώσει να την επικυρώσουν στην Γερουσία . Υποστηρίζουν με θέρμη ότι η Σύμβαση, ξεκάθαρα, προωθεί την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ καθώς και τα οικονομικά και περιβαλλοντολογικά τους συμφέροντα. Επιπλέον, η Σύμβαση περιλαμβάνει τα δικαιώματα των αμερικανικών πολεμικών πλοίων και αεροσκαφών να εισέρχονται στα χωρικά ύδατα άλλων κρατών υπό ορισμένες προϋποθέσεις και για αυτό το Αμερικανικό Ναυτικό που διαθέτει τον μεγαλύτερο πολεμικό στόλο στον κόσμο, ήταν από την αρχή υποστηρικτής της UNCLOS.

Επίσης, η Σύμβαση δίνει νομικά δικαιώματα για την εκμετάλλευση των τεράστιων αποθεμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου που βρίσκονται πέραν της ΑΟΖ και συγκεκριμένα στη εκτεταμένη υφαλοκρηπίδα , που δεν μπορεί να υπερβαίνει τα 350 ν.μ. Έτσι οι ΗΠΑ θα μπορούν να εκμεταλλευτούν τους τεράστιους πόρους που βρίσκονται στην εκτεταμένη υφαλοκρηπίδα έξω από τις ακτές της Αλάσκας καθώς και τα πολύτιμα μεταλλεύματα των ωκεάνιων βυθών.

Οι αμερικανικές εταιρίες δεν θα διακινδυνεύσουν επενδύσεις δισεκατομμυρίων δολαρίων που χρειάζονται για να εξερευνήσουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Αρκτικής, εκτός εάν έχουν νόμιμο δικαίωμα που είναι διασφαλισμένο μόνο εάν οι ΗΠΑ έχουν προσχωρήσει στην UNCLOS

Οι εχθροί του Δίκαιου της Θάλασσας αποτελούν μια ισχυρή μειοψηφία, που πιστεύει ότι η UNCLOS είναι μια συμφωνία καταστροφική για τα εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ και ισχυρίζονται ότι θα παραβιάσει την εθνική κυριαρχία των ΗΠΑ.

Από την εποχή του Μπους πατρός μέχρι και τον Ομπάμα οι Αμερικανοί πρόεδροι υποστήριζαν την επικύρωση, αλλά δεν διέθεταν τα 2/3 της Γερουσίας, όπως προβλέπει η αμερικανική νομοθεσία, ώστε να επικυρωθούν διεθνείς συμβάσεις. Κάπως έτσι σκέφτεται και ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ και γι’ αυτό η πιθανότητα να ζητήσει από την Αμερικανική Γερουσία να επικυρώσει την UNCLOS είναι μηδαμινή και δεν πρόκειται σύντομα η Αμερική να συμπεριληφθεί στα 167 κράτη που έχουν επικυρώσει την UNCLOS. Αλλά η Αμερική δεν αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει δικαιώματα επέμβασης στη Σινική Θάλασσα και δεν μπορεί να καταγγέλλει την Κίνα για παραβίαση του UNCLOS , χωρίς η ίδια να είναι μέρος αυτής της παγκόσμιας Συνθήκης.

Πάντως, είναι σημαντικό γεγονός ότι ο νέος ΥΠΕΞ των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Τομ Τίλλερσον, γνωρίζει άριστα τι είναι η ΑΟΖ, διότι η ExxonMobil , της οποίας ηγείτο μέχρι την ανάληψη των καθηκόντων του, έχει εκμεταλλευθεί για πολλά χρόνια τώρα τις ΑΟΖ πολλών κρατών. Επομένως, ευελπιστούμε ότι δεν θα είναι αρνητικός στην ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ. Αξίζει να σημειώσουμε ότι η εταιρεία ενδιαφέρθηκε για το οικόπεδο 10 της Κυπριακής ΑΟΖ, που είναι το σημαντικότερο οικόπεδο, μια και γειτνιάζει με το τεράστιο κοίτασμα Ζορ της Αιγυπτιακής ΑΟΖ. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το γεγονός της συμμετοχής με την ExxonMobil και της Qatar Petroleum, που επιβεβαιώνει ότι ένας από τους στόχους είναι η δημιουργία τερματικού σταθμού υγροποίησης, αφού πρόκειται για μια από τις πιο ισχυρές κοινοπραξίες παγκόσμια στον τομέα αυτό.

Εμείς επί 34 χρόνια αδρανούμε και όχι μόνο δεν έχουμε ανακηρύξει την Ελληνική ΑΟΖ αλλά παρακολουθούμε μισοζαλισμένοι τις ανακηρύξεις και οριοθετήσεις των ΑΟΖ των κρατών της Ανατολικής Μεσογείου. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την απαξίωση της Θάλασσας από τον λαό που έγραψε μια τόσο λαμπρή ιστορία μέσα από τις θάλασσές της.

Ξαφνικά μπήκε στο παιχνίδι και ο Λίβανος, που είναι έτοιμος να δώσει οικόπεδα της ΑΟΖ του σε εταιρίες όπως η ExxonMobil, η Total και η Chevron. Οι Λιβανέζοι έχουν υπολογίσει ότι με πιθανότητα 50% κείνται στην ΑΟΖ τους 97,9 τρις. κυβικά πόδια φυσικού αερίου και 865 εκατ. βαρέλια πετρελαίου.

Το κύριο πρόβλημα που αντιμετώπιζε ο τριγωνικός άξονας Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ ήταν η σφοδρή επιθυμία της κυβέρνησης των ΗΠΑ, επί Ομπάμα, να βρεθεί ένας τρόπος να αποκατασταθούν οι στενές σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ, και ο αγωγός που θα μεταφέρει το φυσικό αέριο του Ισραήλ προς την Ευρώπη να διέρχεται από την Τουρκία και όχι μέσω Κύπρου και Κρήτης.

Όλα αυτά, πλέον, δεν ισχύουν διότι κανείς δεν γνωρίζει τη στάση που θα κρατήσει η νέα κυβέρνηση Τραμπ.

Το αμερικανοεβραϊκό λόμπι πολεμά με σφοδρότητα αυτή τη θέση της αμερικανικής κυβέρνησης και είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσει αυτό τον αγώνα, ιδιαίτερα τώρα που ο Ντόναλντ Τραμπ ετοιμάζεται να αναβαθμίσει τη σχέση των ΗΠΑ με το Ισραήλ.

Απ’ ότι διαφαίνεται μέχρι στιγμής, η Κύπρος και το Ισραήλ δεν θα επιχειρήσουν να αυτοκτονήσουν με το να πειστούν να περάσει ο αγωγός από την Τουρκία. Αναμφίβολα η ΕΕ επίσης επιθυμεί να περάσει ο αγωγός East Med από το Ισραήλ στην Κύπρο και μετά στην Κρήτη, απ’ όπου θα κατευθυνθεί στην ηπειρωτική Ελλάδα και μετά στην Ιταλία.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να περιμένουμε τι ακριβώς σκέφτεται ο αμερικανικός παράγοντας. Κανείς δεν γνωρίζει ακόμα τις προθέσεις της νέας κυβέρνησης του Ντόναλντ Τραμπ στην Ουάσιγκτον στα θέματα της Ανατολικής Μεσογείου. Πάνω απ’ όλα δεν είναι γνωστές οι διαθέσεις της νέας κυβέρνησης προς τον Ερντογάν. Διαφαίνεται, πάντως, ότι οι συνεργάτες του Προέδρου σε θέματα εθνικής ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής είναι πολύ ενοχλημένοι από την εξελισσόμενη στενή συνεργασία Ερντογάν με Πούτιν. Θεωρούν ότι είναι πρωτοφανές κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ να έχει τέτοια στενή σχέση με την Ρωσία.

Όσον αφορά την Ελλάδα τα πράγματα φαίνεται να είναι χειρότερα από πριν. Τελικά, ο Ομπάμα ήταν όλο λόγια και αυτοί που πιστεύουν ότι θα μας σώσουν οι δυο Ελληνοαμερικανοί χριστιανοί ορθόδοξοι στο Λευκό Οίκο θα απογοητευθούν, γιατί αυτοί πιστεύουν ότι η Ελλάδα κυβερνάται από μια κομμουνιστική κυβέρνηση και ο Τραμπ δεν θέλει το ΔΝΤ να δαπανά αμερικανικά χρήματα για να σώσει μια χώρα της ευρωζώνης.

Αυτό που γνωρίζουμε για τις αμερικανικές θέσεις, μέχρι σήμερα, είναι ότι η Ουάσιγκτον δεν θέλει η Ελλάδα να ανακηρύξει ΑΟΖ εάν δεν συμφωνήσει πρώτα με την Τουρκία, επιθυμεί ο αγωγός να περάσει από το Ισραήλ και την Κύπρο μέσω Τουρκίας με προορισμό την Ευρώπη , αντιπαθεί τον αγωγό East Med και προτιμά ο αγωγός Turkish Stream να μην διέλθει από την Ελλάδα.

Πάντως, οι Αμερικανοί γνωρίζουν πώς να τιμούν τους ηγέτες τους. Έτσι στις 12 Ιανουαρίου 2017, έντεκα βουλευτές κατέθεσαν ένα σχέδιο νόμου στο αμερικανικό Κογκρέσο για να τιμήσουν τον συντηρητικό Πρόεδρο Ρέιγκαν για την πρωτοβουλία του να ανακηρύξει, με Προεδρικό Διάταγμα, την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) των ΗΠΑ στις 10 Μαρτίου 1983. Στο νομοσχέδιο αυτό οι Αμερικανοί βουλευτές ζητούν να μετονομαστεί η ΑΟΖ των ΗΠΑ σε «Ρόναλντ Ουίλσον Ρέιγκαν Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη των Ηνωμένων Πολιτειών»!
 


Πηγή: Η ΑΟΖ της Ελλάδας και ο Ντόναλντ Τραμπ: Θα αλλάξει τη θέση των ΗΠΑ ο νέος Πρόεδρος; http://mignatiou.com/2017/02/i-aoz-tis-elladas-ke-o-ntonalnt-tramp-tha-allaxi-ti-thesi-ton-ipa-o-neos-proedros/